Ik ben lekker op tijd om de route naar de Gotthardpas te beginnen. De toren in het dorp trekt mijn aandacht. Enkele valken vliegen er af en aan. 

Even later loop ik door het dal en de uitzichten zijn weer prima. Ik mag over het weer niet klagen. En ook de bergmarmotten genieten volop. Soms laten ze me schrikken als ze met een felle gil de overige waarschuwen. 

   
   

Door het goede weer is de pas nu open. De natuur zie je dan ook in al haar glorie aan het voorjaar beginnen. En dan ben ik boven waar ik een passant  vraag een foto te nemen.  

Het is er druk boven. Een bank wordt maar door een man bezet waar ik naast ben gaan zitten. Natuurlijk wil ik weten waar en wat. Hij komt uit Luzern en is leraar gastronomie. In de zon met prachtig uitzicht hadden we genoeg te kletsen. 

Dan de weg no 7 vervolgen. Dat is wat anders. Het pad is door de vele sneeuw niet te vinden. Er is ook een oude weg en die opgezocht. Het eerste stuk viel nog mee. En toen ik dacht nu gaat het, kwamen de echte problemen. Rustig, voetje voor voetje, met de stokken de omgeving aftastend kwam ik toch vooruit.  

  
Op enig moment kon ik toch een foto nemen. Ik ben al een flink stuk gedaald. Zoals je ziet is de weg versperd door de sneeuw. En het was soms erg schuin voor mijn gevoel. 

Op de laatste foto zie je het dal dat ik de komende dagen ga uitlopen. Er wordt hier Italiaans gesproken. Dus ik kan gaan oefenen. 

  
Chio!!